Królewicz Merlot

Kiedy Merlot pojawił się na horyzoncie, trudno dokładnie dociec. Wiadomo jednak, że w Pomerol i Saint-Emillion wytwarzano z niego wina już pod koniec XVIII wieku. Nazywano go wtedy Crabutet Nor.

Miłe mieszanki

Winogrona z tego szczepu z reguły dają krągłe, pełne, jedwabiste i miłe w piciu wina o czarującej ciemnoczerwonej barwie. Jest tez dość łatwy w hodowli, chociaż bardzo wrażliwy na pleśnie. Może dlatego w winach organicznych , gdzie stosowanie fungicydów jest zakazane, pojawia się rzadko. Mimo to podbił świat. Niemal wszystkie kontynenty (Antarktyda się opiera). Od Europy po Australię. W swym francuskim mateczniku Bordeaux, zwłaszcza na prawym brzegu Żyrondy, rzadko występuje solo. Z jednym bardzo chlubnym wyjątkiem, o którym później. Towarzysza mu zazwyczaj Cabernet Sauvignon i Cabernet Franc. Także Petit Verdot, nawet Malbec.

Typowe wina z Saint-Emilion zawierają do ponad  60 proc. Merlota. Jako składnik win francuskich występuje w mniejszym lub większym procencie, m.in. w Cahors, Bergerac czy Marmandais. Bordoska mieszanka przyjęła się jako standard w wielu innych krajach. W USA szczególnie polubiła Kalifornię i stan Waszyngton. Miło się rozgościła w Australii i Nowej Zelandii. Także w Chile. W mieszankach główna rola Merlota polegała na łagodzeniu szorstkiego zazwyczaj za młodu Cabernet Sauvignon.

Pamiętna Kolacyjka

Jest jednak miejsce, w którym Merlot daje zjawiskowe, jednoszczepowe wina. Ich ceny są poza zasięgiem przeciętnego zjadacza chleba. To Chateau Petrus z regionu Pomerol. W annałach zasłynęło jako cel wypadu do znakomitej londyńskiej restauracji, która dzięki Petrusowi trafi łado Księgi rekordów Guinnessa. A to za sprawą wciąż chyba najwyższego rachunku zapłaconego w restauracji w przeliczeniu na liczbę uczestników spotkania. Zdarzyło się to pewnego letniego wieczoru 2001 roku w trzygwiazdkowej (Michelin) restauracji o nazwie nomen omen Petrus. Zebrało się tam wtedy sześcioosobowe grono miłośników wybornych win. Co dokładnie konsumowano, jest chyba w sumie bez znaczenia. Wiadomo tylko, że ze względu na wysokość skromny koszt potraw (360 funtów na głowę) restauracja hojnie wzięła na siebie.

Początek był skromny. Ot, dwa piwa i sześć kieliszków szampana. Atmosfera musiała się wyraźnie rozluźnić, bo w kieliszkach pojawiło się Chateau Le Montrachet z 1980 roku. Za skromne 1400 funtów butelka. Goście się rozgrzali, gdy do boju ruszyły petrusy. Na pierwszy ogień poszedł rocznik 1947 – 12 300 funtów butelka. Zaraz potem 1945 (już tylko 11 600). Dla porównania postanowiono na wszelki wypadek spróbować też rocznika 1946 (jedynie 9 400). Ale to jeszcze nie koniec wieczoru. Na grande finale zamówiono wspaniałe deserowe Chateau d’Yquem rocznik 1900 (za 9 200). Wyszło w sumie 48 900 funtów. Po naszemu prawie 35 tys. złotych na głowę!

Wszystko byłoby dobrze, gdyby o tej „skromnej” kolacyjce nie dowiedziała się prasa. Zaczęła gorliwie dociekać, kto mógł w tej libacji uczestniczyć. Restauracja milczała jak zaklęta, ale w gazetach zaczęły padać nazwiska. Zarząd Banku Barclays nie miał wątpliwości, o kogo chodzi. I co w tej sytuacji musi uczynić. Prawie wszyscy uczestnicy spotkania wkrótce pożegnali się z pracą. I tak mieli dużo szczęścia, bo wszystko to się działo lata przed globalnym kryzysem. Załapali się w międzyczasie na inną „dobrą robotę”.

Źródło: Business Class

Zapraszamy do lektury „Business Class” – luksusowego magazynu, który co miesiąc otrzymują prenumeratorzy dziennika „Puls Biznesu”. Znajdziecie w nim wywiady z nietuzinkowymi ludźmi, reportaże, porady –„Business Class” - Ludzie. Trendy. Życie. Pieniądze.