Chianti - symbol Toskanii.

Chyba mało kto nie słyszał o tym bodaj najsłynniejszym włoskim winie. Nie trzeba być koneserem, by znać chianti, niegdyś spopularyzowane przez szczególnie ceniącego sobie ten trunek Hannibala Lectera - głównego bohatera Milczenia Owiec. Wino to liczy sobie długą historię, bo ponoć uprawa winorośli w rejonie Chianti miała miejsce już w epoce Etrusków (ok. 2,5 tys. lat temu). Oficjalnie jednak historia tego trunku czerpie swój początek w roku 1716 r., kiedy to w celu ochrony nazwy wina, wydano obwieszczenie określające granice obszaru jego produkcji wokół Gaiole, Castellina oraz Radda. Niestety, mimo regulacji z XVIII wieku, nazwę Chianti przejęły wina produkowane niemal w całej Toskanii, często będące słabej jakości podróbkami. Poznać dobre chianti do dziś nie jest łatwo. Teoretycznie, przy jego wyborze można kierować się znajdującym się na etykiecie oznaczeniem DOCG (Denominazione di Origine Controllata e Garantita), zarezerwowanym od 1983 r. dla win pierwszej jakości. Warto pamiętać, że najwyżej cenione, najbardziej klasyczne Chianti, wytwarza się w pełnej dzikich wzgórz krainie Classico, leżącej między Florencją a Sieną.

Szczepy Chianti Classico

By wino było określane mianem Chianti Classico, musi spełniać wiele wymogów produkcji, gwarantujących najwyższą jakość. Receptura wina zmieniała się na przestrzeni lat. Niegdyś do wytwarzania chianti używano wyłącznie winogrona szczepu pochodzącego z Włoch Środkowych - Sangiovese. I dziś często powraca się do takiej tradycji, choć od XIX wieku, za sprawą Barona Bettion zaczęto wprowadzać pewne modyfikacje. Obecnie przyjmuje się, że skład Chianti Classico musi zawierać co najmniej 75% winogron szczepu Sangiovese - odmiany o czerwonych jagodach, która nadaje mu kolor przechodzący w odcień granatu oraz zapach przypraw i owoców leśnych. Może jednak posiadać dodatek innych szczepów, takich jak preferowane Canaiolo i Colorino, a nawet międzynarodowych, takich jak Merlot czy Cabernet Sauvignon. Symbolem Chianti Classico jest czarny kogut na złotym tle, czyli Gallo Negro, częsty emblemat znajdujący się na szyjkach butelek.

Chianti Classico w trzech odsłonach

Warto także wspomnieć o trzech głównych rodzajach Chianti Classico. Pierwszy i najpopularniejszy z nich, to młode chianti z bieżącego rocznika, pełne owocowych aromatów, świetnie komponujące się z prostymi daniami kuchni włoskiej, takimi jak makarony, lasagne czy pizza. Drugi rodzaj to tzw. wina pochodzące z pojedynczej winnicy, czyli vigna. Trzecią kategorię stanowi riserva, czyli dłużej dojrzewające wino (co najmniej 24 miesiące), wyraziste w bukiecie i aromacie, o minimalnej zawartości alkoholu 12,5 %. Zarówno vigna jak i riserva podaje się najczęściej do dań z czerwonego mięsa, np. do pieczonych na ruszcie steków wołowych.

Jak podawać eliksir młodości?

Chianti podaje się lekko schłodzone. Po otwarciu butelki nie należy od razu przystępować do degustacji, tylko chwilę odczekać aż opadnie osad. Trzeba dodać, że mimo iż chianti często jest podawane do potraw, może być także ich składnikiem. Ponadto niektórzy Włosi wierzą, że jego spożywanie przynosi nie tylko ogromne walory smakowe, ale także... odmładza. Dowodem na to jest odtworzony przez toskańskiego farmaceutę - Giovanni de Munari - eliksir młodości, ponoć opracowany jeszcze w XVIII wieku przez jednego z jego przodków. Jego bazę stanowi właśnie chianti. Zatem na zdrowie!

Autor: Malwina Zaborowska
Żródło: twojaeuropa.pl