Spodziewałam się więcej. Najciekawsze w tym winie to butelka. Niesamowita dbałość o szczegóły, od korka począwszy na szkle skończywszy. Na zawartość zabrakło może już funduszy. Mdłe, z niezbalansowaną niczym wysoką kwasowością. Nie sprawiało przyjemności podczas spożycia.

Jedno z trudniejszych białych win, jakie piłem. Pochodzi z najstarszej apelacji muscadetów w całej Dolinie Loary, założonej w 1936. Bardzo eleganckie i szykowne. Ten zawodnik jest bardzo wytworny. Na pierwszy rzut nosa mnóstwo cydrowatości i fermentu, wtedy zauważamy też, że jest odrobinkę pétillant. Ale bąbelków w ogóle nie czuć, jedynie zdobią bardzo elegancką, bardzo długą, bardzo przypadającą mi do gustu butelkę. Gdy pozwolimy mu ogrzać się z 16 do około 20 stopni - kontemplacja. Cedrat! To wino ma skrzynię pełną cytrusów świeżych i pachnących. Jednocześnie nie jest „chamsko” kwasowe (czyli po prostu kwaśne). Kwasowość tych cytrusów chowa się jakby za kotarą języka, aby dać upust ziołom i całej tej gipsowej i gnejsowej glebie, jaką te grona ssały. Minerał i zioło, zioło i minerał. Wszystko efemeryczne i dostojne, z umiarem. Jednocześnie jest bardzo wytrawne. Sparowanie z Grana Padano daje wręcz nieprzyjemną goryczkę! Jest bardzo trudne. Dojście to tych ziół, po przebiciu się przez cedrat i kontemplacja tej mineralności zajęło mi pół nocy. I... mogę się mylić. Wiele jeszcze w nim przede mną do odkrycia. Zdecydowanie powtórzę ten numer. Zmiotło, 90/100.