Oczy widzą piękne przejście z krystalicznie białego koloru do słomkowego. Tworzące się łzy spływają szybko po szkle co wskazuje na sporą alkoholowość trunku. W nosie wyczuwalne dominujące kwiatowe nuty, które są podbudowywane przez zapach słodkich owoców takich jak pomarańcze, gruszki, czy też skórki zielonego jabłka na samym końcu można dostrzec lekki zapach drożdży. W smaku na pierwszym miejscu pojawiają się smaki ziół oraz kwiatów, które po pewnej chwili ustępują umiarkowanej kwasowości przypominającej owoce zielonego jabłka oraz gruszki. Na finiszu pojawia się nuta naftowa oraz słodkość przypominająca w smaku brzoskwinie zebrane w środku lata.

Bardzo ciekawa propozycja z Ruedy, której to chlubą jest verdejo właśnie. W tej konkretnie butelce znalazło się też trochę miejsca dla arcypopularnego sauvignon blanc, ale i tak wino posiada wiele cech typowych dla tego pierwszego. W nosie kwaśne owoce, zdecydowanie skórka limonki, melon i pełne nuty brzoskwiń skontrowane rześkim cytrusem (zapewne wpływ sauvignona). Nie rozbiega się, na języku - struktura jak jedwab, o ile jest odpowiednio schłodzone. Z gracją zwiedza usta, pozostawiając w nich świeżą, słoneczną owocowość, a nienachalność wytrawności daje więcej czasu na kontemplację zbalansowanego, całkiem długiego, choć umiarkowanie bogatego finiszu. Temperatura mu nie służy - wystarczy kilka stopni Celsjusza więcej i pierwsze skrzypce zaczyna grać szorstki kwas, a melon dziwnie przepychać się przez usta, co ujmuje kieliszkowi wiele magii. Porządne białe wino; sprawdziło się w towarzystwie łagodnych serów. Stawiam adekwatne 76/100, ale nie zaokrąglę tej oceny do ośmiu gwiazdek - musiałoby mieć w sobie coś jeszcze.