0/10
Do napisania tego bloga skusiła mnie dyskusja na jednym z międzynarodowych forów winiarskich. Otóż jeden z amerykańskich kreatorów zadał pytanie, co sądzimy o Furmincie.
Powodowany odruchem i chwilą wolnego czasu, spod palca wyrzuciłem krótką odpowiedź, wyrażająca mój podziw i uwielbienie dla win i samej odmiany, oraz nadzieję na jej międzynarodową przyszłość. Najbardziej zaskakująca była odpowiedź założyciela grupy, jednego z ważniejszych kreatorów opinii publicznej w świecie wina, który odpowiedział… podpisując się w pełni pod moimi słowami. Reakcja pozostałych uczestników była dwutorowa – pochlebna i rozwijająca wątek.
Bo naprawdę lubię i podziwiam tego skurczybyka. Za jego energię i kompleksowość. Za długowieczność i atrakcyjność. Za wspaniałe wina wytrawne z Tokaju i Somlo, no i za przecudowne wina słodkie Aszu i Szamorodni. Za jego zdolność bycia solistą, jak i umiejętność grania w teamie. Za to że nie odziany przyciąga wzrok sprężysta muskulaturą, a odziany w dębinę nie traci swej dynamiki i nie staje się banalny. I jeszcze za to i za tamto. I za wiele innych.
Poznawajmy Furminta, bo zaiste, prócz Rieslinga i Gruner Veltlinera, ciężko znaleźć taka klasę i elastyczność.
Od prawie ćwierćwiecza wino krąży w moim życiu, a że gastronomia nie była wyborem przypadkowym, wynik ich połączenia mógł być tylko jeden – sommelier.
Czy uważasz, że artykuł był przydatny?
Komentarze